Μετά από 35 ημέρες αγώνα τερματίζω την απεργία πείνας που είχα
ξεκινήσει στις 2 Μαρτίου μαζί με άλλους συντρόφους. Αυτή η απόφασή μου
δεν οφείλεται στο γεγονός ότι έχω φτάσει στα όρια της αντοχής μου, αλλά
πιστεύω ότι με δεδομένο τις εξελίξεις όσον αφορά το διεκδικητικό
πλαίσιο, ο αγώνας αυτός έκλεισε τον κύκλο του και εξάντλησε τη δυναμική
του, παίρνοντας υπόψη και τις κινήσεις αλληλεγγύης που έγιναν. Επέλεξα
να μη συνεχίσω την απεργία πείνας μέχρι την ψήφιση του νομοσχεδίου του
υπουργείου δικαιοσύνης που θα γίνει μετά το Πάσχα, σε δέκα μέρες
τουλάχιστον, αλλά μέχρι την κατάθεσή του, παραμένοντας εξαιρετικά
επιφυλακτικός για τις τυχόν τροποποιήσεις που θα έφερνε το υπουργείο
όσον αφορά τον κουκουλονόμο ή το DNA. Γιατί η κυβέρνηση έχει αποδείξει
πόσο αναξιόπιστη είναι στο να τηρεί τις εξαγγελίες της.
Συμμετείχα στην απεργία πείνας με σπασμένο χέρι λόγο του τραυματισμού
μου στη σύλληψή μου, το οποίο θα πάρει αρκετό καιρό, μήνες ή και
παραπάνω από χρόνο για την αποκατάστασή του. Τα αιτήματα τα οποία
υποστήριξα μαζί με άλλους συντρόφους κρατούμενους έχουν αμιγώς πολιτικά
χαρακτηριστικά γιατί θίγουν τον «αντιτρομοκρατικό» και κατασταλτικό
πυρήνα του κράτους. Δεν είχα εξαρχής την αυταπάτη ότι όλα τα αιτήματα
είναι «ρεαλιστικά» για να επιτευχθούν, όπως ο αντιτρομοκρατικός νόμος
187Α, και ο νόμος για την εγκληματική οργάνωση 187, όμως έπρεπε να μπουν
για πολιτικούς λόγους.